بعد از ازدواج بدترین کار دنیا دانشجوی ِ شهر ِ دیگری شدن ِ .
پس دانشجوی شهر ِ دیگه ای نشید چون نه تنها وقتی میاید خونه میبینید نصف وسایلتون نا پدید شده و تعییر کاربری داده و یه جایی افتاده بلکه تمام لباس گرم هاتونو جا میزارید خوابگاه و اینگونه توی سفر یخ میزنید و قندیل میبندید و این صحبت ها .
حتا گاهی فکر میکنم اگه به یه حدی برسه نبودنم وقتی برگردم چمدونم پشت در ِ :|
یه وقتاییم برای توصیف وضعیتی که توش قرار داری کلمه کم میاری !
از شاهرود :
قطار پردیس با اینکه پذیرایی و امکانات تقریبا خوبی میده و مهمان دار خانم داره اما از نظر کیفیت خود قطار افتضاحه! انگار سوار کامیونی. صدا و تکون های شدید و صندلی های که ارگونومی نداره جای دست مناسب نیست و نه میشه خوابید نه اونقدر ایده آله که بشه بیدار موند! نمیدونم این دختر کناری من که پزشکی شهید بهشتی هم میخونه چطوری نان استاپ داره جزوه شو قورت میده تو این سروصدا و شرایط!
چندیست رسیدم و ولو شدم رو تخت ، زهرا تنهابود - الان داره تمرین های نقشه کشی حل میکنه و قرار شد نهار سوسیس تخم مرغ بخوریم! یه آدم اینطوری از عرش میاد رو فرش-
فکر کنم بعد از نهار و مصرف دارو و شاید یه نوشیدنی داغ مناسب گلو برای هر دومون که مریضیم خوب باشه ؟ و بعد بشینیم پای درس که هم تنها نباشیم هم ... درسه دیگه باید خوند ! مثل همون شتره ست ...
و اما تنهایی ! تنهایی هم مثل همون موخوره ست ، ادمو از پا در میاره...
در شاهرود :
همیشه - ینی از خیلی وقت پیشا من شاهرود رو بسیار دوست میداشتم و همچنان دوست میدارم با اون درختای رعنای سر به فلک کشیده ی خیابوناش و الخ .. شاهرود برا من ینی خاله فریبا . شاهرود ینی داداش و صبح زودایی که از خونه میرفت سمت راه اهن و پیش به سوی دانشگاه و دل تنگ من .
دارم ساندویچ نون پنیر گردو مامانو میخورم - نیم ساعت زودتر از اون چیزی که فکر میکردم رسیدم و این ینی اگر قطار بعدی تاخیر نداشته باشه دو ساعت ول معطلم ( که یه ساعتش رفته) .
داشتم فکر میکردم چه خوب بود که یکی الان اینجا میبود تا من از بیحوصلگی دق نکنم! و حتا قول میدادم ساندویچم رو باهاش نصف کنم ازش عکس بگیرم و اصلا نگم من سرماخوردم نگم من میان ترم دارم و هیچی نخوندم نگم هر وقت میام خونه کمر در میگیرم ! فقط گوش باشم ! قول میدم !
+کاش دیگه هیچ وقت اینطوری بلیط نگیرم! من قطعا از تنهایی خواهم مرد !
میگم اینکه این جلسه سر کلاس ناراحت بودی که هی به ساعتم نگاه کردم و حواس پرت بودم بیا ببین نمودار حال منو- چه پیچشی داره لامصب (!) تو این تایم, درجه چند میشه سهمیش ؟؟ تند شونده س یا کند شونده ؟
اصلا هر وقت میام قبل کلاس یه دل سیر غر بزنم برای کسی که قبل از استاد بودن آدم ِ ، نمیشه - حالم عجیب میشه از شنیدن حرفای عجیب تر ِ سر کلاس .
میگه سلام ، در نفیرم مرد و زن نالیده اند ....
میگم ناله که خوب نیست -اما با دنیا عوضش نمیکنم من این حالو -
همین حال، خود ِ بی قرینگی و بی نظمیه و من عقیده دارم اتفاقای قشنگ تو همین بی نظمی میفته-
ولی چیکارش کنم ؟ چطوری دیزاین کنم این مجهول رو ؟
میگه درون را دریاب ...
این در ِ درون ِ شلوغ پلوغمون کجا میتونه باشه ؟؟
+ندیدی جانم از غم ناشکیباست ؟؟؟؟؟
+کجا بزارم ِ ش اخه ؟ تاج سر کم نیست ؟
گاهی اوقات هر چه فکر میکنیم نمی فهمیم این حجم توقع ِ خوب بودن از خودمان، از کجا پناه می اورد به ما ؟ و چرا ما ؟ و چرا شب ها ؟ و چرا جز سرگیجه و استرس چیزی را برای صبح ها جای نمیگذارند ؟
با خودم تکرار میکردم -عشق اکنون است, دوستم داشته باش-
روی کاغذ رنگی زرد نوشتمش زدم رو دیوار کنار تختم، قایق کاغذی رو هم از سقف اویزون کردم . دراز کشیدم و با نگاه حرکت قایقو دنبال میکردم ، غلت زدم اونوری ،گوشیمو برداشتم دیدم در جوابم نوشته:
صبح دور و بر شیش و هفت بود که داشتم فکر میکردم چرا یه وقتایی دل آدم میگیره اما نمیدونه چرا ؟
اونوقت ساعت دوازده بود و من داشتم فکر میکردم اصلا چرا دارم این حرفارو به اون میگم ؟
چرا با این همه رنگ با این همه ابی ِ آسمون ، با این همه فکر ، باید تا سیاهی ِ شب به سفیدی ِ دیوار خیره شیم و تا آخر شب توش ذوب شیم ؟
یه وقتایی هم باید بشکنیم سکوتمون رو -
حالا میخواد سر صبح ِ شنبه باشه که هنوز از جمعه نکشیدیم بیرون و با دیدن یه کامنت کیفور میشیم یا سیاهی ِ یه شبی که نمیدونیم حالا چند شنبه س ؟
مهم همون شکستنه -
میخواد شکستن ِ سکوت باشه یا ....
گم شدن مانتو ( یا چی ؟) , افتادن رو پله های دانشگاه , بلاتکلیفی, نخوابیدن ها,شبهای سرد , سرفه های وحشتناک ِ نصفه شبی , کاغذ بازی ها , سوال های بی جواب , ای خراب بشی خب !!! ,دویدن بین مثلث ِ ساختمون مرکزی و امور خوابگاه ها و آموزش با یه کوله ی سنگین , نشستن رو رو نیمکتای پشت ساختمون مدیریت تحصیلات تکمیلی و یواشکی یه قطره اشک ریختن , انتظار پشت در اتاق معاونت دانشجویی , هی زنگ بزن سید , هی برو, هی بیا , هی بشین ...
گذشت -
همشون-
اینا قد ِ بزرگ شدن رو مشخص میکنن . یه مشت اتفاقای پشت سر هم که نمیشه گفت بد - که نمیشه گفت اَه - نمیشه گفت تجربه-در اصل هیچی نمیشه گفت جز این که همین چیزاس که آدمو آدم میکنه بزرگ میکنه .
بابا خوب ِ ،من خوبم ، اونایی که نگرانم بودن خوبن، ازون دوازده تا دیگ ِ حلیم ِجلو خوابگاه تو اون شبی گه گریه میکردم و با همون کوله میرفتم خونه ی دوستم یه ظرف برام اوردن, فرداش نامه رو گرفتم , حالا من تو اتاق ِ خودم عسل زنجبیل میخورم , یکی داره ویولون میزنه دم گوشم و به نهار ِ فردا فکر میکنم !-
عدس پلو ؟ یا لوبیا پلو ؟؟ - با گوشت ِ مرغ؟ یا گوشت ِ قرمز ؟
اینا هم ، قدِ بزرگ شدنه - نه میشه گفت خوب- نه میشه گفت بَه -
هیچ وقت این حال یکسال نیست .
فقط میتونم بگم الهی هممون بزرگ شیم :)
