تمام شب هایی که تا صبح به تنهایی بیدار بودم و بیدارم و همینطوری میکوبم رو کیبورد لپتاپم یا رو کاغذ یه چیزایی رو آنالیز میکنم و به دفترچه منتقل میکنم تو دلم آرزو میکنم که کاش یه آدم بیدار وجود داشته باشه روی این کره زمین که من وسط شلوغیای این شبهای روشن همه چیزو ول کنم و وسط این همه کاغذ ، کف اتاق ، دراز بکشم و باهاش حرف بزنم و از خنده دلم درد بگیره ...
از نظر من بلاگر بودن همیشه یه مزیت و پوئن مثبت بوده و هست .نه به خاطر ِ قلم ِ شیوایی که ندارم ، بلکه بخاطر تمام انشاهای مدرسه و پروژه وامتحانا های دانشگاه که چنااان سیاه کردم که استادا که نفهمیدن از کجا خوردن و همچنین نیز دلهایی که به من امیدوار شد .
خوابگاه اوضاع خوبی نداره , گند از سر و روی اتاق میریزه و یه نفره نمیتونم حریف غریبه هایی که تلپ شدن اینجا بشم . بعد امتحان خوب امروز , تو این یه هفته ای که تا تحویل پروژه مونده پناه میبرم به خونه تا همه چی آماده باشه و منم در کمال آرامش به سرعت برسم به پروژه و دوباره بار سفر ببندم وعازم خوابگاه شم . همینطوری که دارم چمدونمو میبندم , وسط اتاق راه میرم و داستان تعریف میکنم و همه میخندن ؛ فاطی داد میزنه اخرش تو توی راه به شهادت میرسی بس که این چمدون سبزه رو ورداشتی - توش خرت و پرت ریختی به امید سبک بالی رفتی خونه , بعدش برگشتی و دیدیم چمدونت زاییده و شده دوتا .
بنده از همین جا در خواست میکنم راه اهن شمال شرق کشور از مبدا تا مقصد ، و بابت هر چندتا ایستگاهی که من بارها پیاده شدم , بیاد و از من تقدیر و تشکر به عمل بیاره بابت این همه پول بلیطی که من ریختم توجیبش و پولدارش کردم . لوح و تندیس نمیخوام فقط لطف کنن یه صندلی ویژه با یه کمد بزرگ مخصوص چمدون و مقدار زیادی آب خنک و پریز برق به من اخصاص بدن که همین کافیه .
وقتی کتاب قورت نمیدم ,فیلم نمیخورم , شبا تا صبح خیال بافی نمیکنم و یواشکی تو کتابخونه ی مامان لابه لای کتابا وول نمیخورم ؛ کمتر حرف میزنم , کمتر (واقعی) مینویسم و کمتر نظرات عاقل اندر سفیهانه میدم. یحتمل با این اتفاق بیشتر احساس سبکی دارم چون بیشتر میشنوم و بیشتر یاد میگیرم .
وقتایی که بی توجه به پیرامون نان استاپ داریم نطق میکنیم و واضح تر بگم تو هر زمینه ای داریم نطق میکنیم حواسمون هست که این عطش بیشتر حرف زدن و نطق کردن , ما رو مجنون و بی اختیار میکنه و باعث میشه دیگه حرفای کسی رو گوش نکنیم ؟ اصلا اگه دقت کنید میبینید دیگه گوش نمیکنیم که بفهمیم بلکه داریم گوش میکنیم که جواب بدیم !
گاهی اوقات احتمال اینکه "خودمون" باشیم به حداقل میرسه و دقیقا حرف زدن همین موقع هاست که خطرناک میشه .
من الان "هستم" , اما اگر زبون باز کنم دیگه "خودم" نیستم , شدم یه فرد موج سوار که عین یه دستگاه زیراکس و با تکیه بر شعار "خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو " چشمامو بستم و بیخبر از همه جا دهن باز کردم و نطق سر دادم و دارم رو نظریه های روشنفکرانه اسکی میرم .
یه مسابقه ای هم هست موقع امتحانات تو دانشگاه , که هر کی زودتر بگه" وااای من هیچی نخوندم "برنده میشه اصولا !
خیلی طول کشید تا به بچه های اتاق بفهمانم یک دختر خنگ واقعا جذاب و دوست داشتنی نیست . که باز هم افاقه نکرد و نهاینا تنها کاری که از دستم بر آمد این بود که دستور دادم توی یه تکه کاغذ 20 بار بنویسند دختر ِ زرنگی که بداند کی خنگ باشد جداب تر است .
نمیدونم این درد ِ مضحک چیه که با ولگردی توی اینستا و هروکر با دوستا کنار میاد آما با باز کردن جزوه ی نورپردازی و فیزیک نور خودشو به رخ من میکشه و هیچ مسکنی روش جواب نمیده . بالاخره اون روزم میاد که درس و پایان نامه ی کوفتی میفهمن رییس کیه ، اون روز خیلیا رو زخمی میکنم.
شاید هرکسی یه بعد پنهان داشته باشه تو دلش یا ذهنش ,که توی اون بُعد از یه چیزی میترسه یه چیزی که تلفیق شده از غم و ترس که یا میاد رو ,یا یه وقتایی انکار میشه, گاهیم فراموش میشه . میخواد مرگ باشه , ارتفاع باشه , جنگ باشه , افتادن باشه , از دست دادن باشه یا هر چیز دیگه ای که شبیه هیولای سیاه بچگی هامونه . خب منم ازین قاعده مستثنی نیستم منم مثل بقیه یه چیزی دارم که ازش میترسم یه چیزی که غول ِ ماجرای زندگیمه و بعضی روزا ازون ته فکرم میاد رو . نه میتونم فراموشش کنم نه انکارش کنم و نه ازش فرار کنم . مث یه تاریکی ضعیف ته یه چاه روشن. همینقدر متضاد همین قدر عجیب .
1.راستش هرروزی که قرار است برگردم خوابگاه عین ادمی که فردا امتحان الهی دارد استرس میگیرم و این یک مساله ی طبیعی ست اما خب برای من همیشه حس جدید و عجیب به حساب می آید . مساله ی قابل توجه تر که عجیب و کمی مزخرف و شاید بد باشد ؛ دلتنگی و دوری و بخور بخواب ها و این مسیر خسته کننده ی کوفتی نیست بلکه گاهی غصه میخورم که مامان دیگر توی آشپز خانه نیست و خب من یک تنه به جان چه کسی غر بزنم و بعدش دوتایی قاه قاه بخندیم ؟ یا جای خواهر کوچولویم را چه کسی پر کند و بیاید بشیند توی امار گیری پرسش نامه هایم کمکم کند , آب بیاورد ؛ پفک توی دهانم بگذارد و بعد از سی ساعت قوز نشستن قلنجم را بشکند ؟ بعد اینکه محمد را از کجا بیاورم و سر به سرش بگذارم و چاقالو خطابش بکنم ؟ و بابا ... و بابا که مثلش نیست ... حتما چند وقت بعد هم که اگر عمه بشوم گویی جانم را میگذارم و میآیم . خلاصه گفتند ز گهواره تا گور دانش بجوی و این صحبت ها نه ؟ فقط وفقط کاش می شد از روی آدم ها یه کپی بگیریم و همه جا باخودمان ببریم ها؟؟
2.آمدم بنویسم . نه دوری , نه دلتنگی , فقط و فقط استفاده ی ابزاری از خانواده توی پروژه و نگاه ِ ابزاری به خانواده به عنوان کاتالیزور در روند پروژه . پایان نامه و.... , امدم طنز بنویسم اما انگار تراژدی شد ! ترک عادت موجب مرض است فکر کنم . بهرحال 8 ساعت بیشتر نیست رسیده ام و این نوشته نیز بی تاثیر از این اتفاق نمیماند .
3.گذشتن و رفتن پیوسته - من خوبم و حالم اما تراژدی نیست اگر نوشته ام تراژدی شد .
