سیال ِ ذهن

پس از کلی غرولند و پایین دادن قلوپ آخر ِ چایی سرد شده م، انبوهی از گیف های دپو شده رو براش فرستادم و پس از دیدن دوباره ی هر ۳۸ تاشون انگار که هرمونی در من شروع به ترشح کرده باشه، حالم عوض شد و آرامش پا به دنیای من گذاشت.

 میپرسین چرا؟ جوابش خیلی ابتدایی به نظر میرسه، چون اتاقمو مرتب کردم . شاید بگید چه ربطی داره؟  آخه همیشه پدرم میگه: «اتاق ِ آدم نشان از ذهن آدمی داره». 

یعنی شما ببین چه ذهن داغونی داشتم  که یک هفته بدون اینکه کَکَم بِگَزه تو اون شلوغی زندگی کردم و توانایی جمع کردن اون حجم وسایل رو نداشتم، یا بهتره بگم شاید اصلا نمیخواستم، چون ذهنم این فرمان رو صادر نمی‌کرد. 

اما گیف ها .... 

در مسخره ترین حالت ممکن دیدن گیف ها حس رهایی رو در من متولد کرد.

  گیف اولی، بادی که میپیچید لای موهای دخترک مو مشکی، گیف ۱۴امی، نگاه دو تیله ی قهوه ای که در قعر کهکشان ها نفوذ میکرد و توی تاریکی شب گم میشد، گیف ۱۹ام و نم ِ بارون و پنجره ی نیمه باز و بادی که پرده رو میرقصوند و گیف ۳۴امی و خاطراتی که جلوی چشمم مرور شده ، لَختی بعد ناپدید میشن و تنم رو مور مور میکنن .

چشم هامو می‌بندم. بادی که میخوره تو صورتم، تجسم ِ اتاق ِ مرتب و نظمی که توی ذهنم حاکم شده رو به رُخِ خاطرات معمولی ِروزهای نه چندان دورِ گذشته م میکشه و همه و همه، حس آرامش رو در من به جریان میاندازن. جریان سیال. یک جریان ِ سیال ِ آبی.

+ساعت ۰۰:۳۵من دلتنگ ترین آدم روی زمین بودم 

+ساعت ۰۴:۴۶ من آروم ترین آدم روی زمین هستم 

پ.ن: 

دلتنگی‌های آدمی را 

باد ترانه‌ای می‌خواند …

مارگوت_بیگل 🔁احمد_شاملو